Never imagine
Skoltrött är det minsta man kan säga att jag är. Susanne pratade i fredags om hur länge vi gått i skolan och hur lite det är kvar. Tidslinjen hon ritade upp gav mig en mindre hjärtattack. Jag vet inte riktigt om jag ska skratta eller krypa ihop i fosterställning. Ett halvt år kvar av totalt 12 år i skolan. Mår lite illa.
Just nu känner jag bara att jag behöver någonting, någonting mer. Någonting mer än känslor.
Just nu känner jag bara att jag behöver någonting, någonting mer. Någonting mer än känslor.
Kommentarer
Trackback